مازیار:

(اشاره می‌کند به مهراد)

بهرام:

نمی‌دونم.

مازیار:

خیلی دوست داشتنی‌یه!

مازیار:

چه آرامشی می‌ده نگاه کردن‌اش!

بهرام:

بیدار شده؟ (مکث) رفتی ببینی بیای اینو بگی؟ چه ربطی داشت؟ واسه چی مدام این جمله دوسش دارم رو به ما می‌گی؟ ما می‌دونیم. حواست به اوضاع باشه گند نزنی! نمی‌شه همش سوتی تو و مهراد رو جمع کنم. نگاش کن. تو اینجوری؛ این یکی هم... همش فکرش به ماشین! کشته خودشو با این فکرا...

مازیار:

مهراد چش شده؟

بهرام:

سعید؟ سعید؟

مازیار:

سعید کیه؟ (مکث) چیکار می‌کنه؟

بهرام:

بزار کارشو بکنه! (مکث) بالاخره شد؟

مازیار:

اوووووووف... هرچی زور می‌زدم جا نمی‌شد. چقدر کوچیکه صندوق این ماشین. مجبور شدم دستاشو ببندم تا جا بشه. پاهاشم جمع کردم. خیالت راحت. خیلی سنگین بود لامصب. دویست کیلویی بود حداقل...

مهراد:

بدجوری پرید فیروز.

مهراد:

(می‌خندد) خودمم سوتی دادم!

بهرام:

نمی‌تونی یواش حرف بزنی؟ کارتو بکن. (گوشی بهرام زنگ می‌خورد و او قطع می‌کند)

مازیار:

کجاس؟